Ξεκινώντας να γράφω την παρακάτω δημοσίευση, θα ήθελα να σας θυμίσω ότι η στήλη λέγεται been there done that! και όχι been there loved that!. Κρατήστε λοιπόν αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού σας και απολαύστε την ιστορία που έχω να σας αφηγηθώ.......
Ήταν νωρίς το απόγευμα μιας κρύας μέρας του Δεκέμβρη και επτά ομολογουμένως υπέροχες φοιτήτριες αναζητούσαν ένα ζεστό καφέ-παύλα- καταφύγιο για να κουρνιάσουν και να περάσουν το μονόωρο κενό τους απ’ τη σχολή. Βασικό κριτήριο για την επιλογή του καταφυγίου ήταν το μέγεθος αυτού γιατί όπως προείπαμε τα κορίτσια ήταν επτά ζωή να ‘χουν. Αφού λοιπόν απορρίφθηκαν μια- δύο κατά τ’ άλλα πολύ καλές επιλογές λόγω περιορισμένου χώρου, η αφεντιά μου, πρότεινε ένα καφέ, επί της Ομήρου, που γενικά είναι αρκετά ευρύχωρο. Αλλά , δυστυχώς αποδείχτηκε ότι το εν λόγω μαγαζί έχει την ευρυχωρία ως μοναδικό του προτέρημα. Οκ δεν λέω, ο χώρος ήταν πολύ ζεστός και όμορφα διακοσμημένος αλλά η αντιμετώπιση που είχαμε από το προσωπικό, επιεικώς απαράδεκτη! Ούτε λίγο ούτε πολύ η «επικεφαλής» σερβιτόρα μας έδιωξε γιατί της πιάναμε το μεγαλύτερο τραπέζι του μαγαζιού μόνο για να πιούμε καφέ και όχι για να φάμε. Η δικαιολογία γνωστή: «Το τραπέζι είναι ρεζερβέ και οι συνάδελφοί μου δεν το ήξεραν, μπλα, μπλα, μπλα». Δεν μας έπεισαν. Και δυστυχώς δεν ήταν η μόνη φορά που φύγαμε με παράπονο απ’ το μαγαζί αυτό. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι έχουν πάει να μας χρεώσουν 3 ευρώ (!!!) ένα μπουκάλι νερό το οποίο ουδέποτε ζητήσαμε (ούτε από παγόβουνο να το έφερναν). Και τότε, θα με ρωτήσετε, γιατί ξαναπήγαμε… Ε, γιατί βρε αδερφέ άνθρωποι είμαστε και μια δεύτερη ευκαιρία τη δίνουμε! Μόνο που τελικά δεν άξιζε. Και μιας και έχω πάρει φόρα, ας κάνω μια νύξη και για τις αρκετά τσιμπημένες τιμές στο φαγητό και για το ύφος «χάρη-σου-κάνω-που-σε-σερβίρω», με το οποίο μας έχει κατ’ επανάληψη κοιτάξει η σερβιτόρα που αναφέραμε και παραπάνω. Όσο για τη σελίδα του μαγαζιού στο fb, αν όχι το proficiency, ένα lower, το θες για να τη διαβάσεις. Όλα αυτά δεν τα γράφω γιατί άρχισα να βλέπω το site ως μέσο ψυχανάλυσης, αλλά για να θυμόμαστε καμιά φορά ότι η αγένεια μετράει πολύ περισσότερο από την κυριλέ διακόσμηση και ότι το ύφος εκατό καρδιναλίων δεν εκτιμάται θετικά από κανέναν, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με μια επιχείρηση, η οποία υποτίθεται ότι πρέπει να δείχνει σεβασμό και όχι ανοχή στον πελάτη της. Γνωρίζω βέβαια πως ακόμα και η αρνητική διαφήμιση είναι διαφήμιση και για αυτόν ακριβώς το λόγο δεν αναφέρω το όνομα του μαγαζιού. Αν τύχει λοιπόν να το επισκεφτείτε, μάλλον θα καταλάβετε από μόνοι σας ότι είναι αυτό ή μπορεί και όχι. Τι σημασία έχει; Μεγάλα παιδιά είμαστε και ο καθένας μας μπορεί να καταλάβει άνετα πού εκτιμάται και πού όχι... Αυτά! Και παρντόν για το κράξιμο, δεν το συνηθίζω άλλωστε, ούτε θα γίνει μόνιμη στήλη του site, αλλά ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και μια αρνητική εμπειρία, έτσι για αλλαγή!
by Elena Tsonou
Ήταν νωρίς το απόγευμα μιας κρύας μέρας του Δεκέμβρη και επτά ομολογουμένως υπέροχες φοιτήτριες αναζητούσαν ένα ζεστό καφέ-παύλα- καταφύγιο για να κουρνιάσουν και να περάσουν το μονόωρο κενό τους απ’ τη σχολή. Βασικό κριτήριο για την επιλογή του καταφυγίου ήταν το μέγεθος αυτού γιατί όπως προείπαμε τα κορίτσια ήταν επτά ζωή να ‘χουν. Αφού λοιπόν απορρίφθηκαν μια- δύο κατά τ’ άλλα πολύ καλές επιλογές λόγω περιορισμένου χώρου, η αφεντιά μου, πρότεινε ένα καφέ, επί της Ομήρου, που γενικά είναι αρκετά ευρύχωρο. Αλλά , δυστυχώς αποδείχτηκε ότι το εν λόγω μαγαζί έχει την ευρυχωρία ως μοναδικό του προτέρημα. Οκ δεν λέω, ο χώρος ήταν πολύ ζεστός και όμορφα διακοσμημένος αλλά η αντιμετώπιση που είχαμε από το προσωπικό, επιεικώς απαράδεκτη! Ούτε λίγο ούτε πολύ η «επικεφαλής» σερβιτόρα μας έδιωξε γιατί της πιάναμε το μεγαλύτερο τραπέζι του μαγαζιού μόνο για να πιούμε καφέ και όχι για να φάμε. Η δικαιολογία γνωστή: «Το τραπέζι είναι ρεζερβέ και οι συνάδελφοί μου δεν το ήξεραν, μπλα, μπλα, μπλα». Δεν μας έπεισαν. Και δυστυχώς δεν ήταν η μόνη φορά που φύγαμε με παράπονο απ’ το μαγαζί αυτό. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι έχουν πάει να μας χρεώσουν 3 ευρώ (!!!) ένα μπουκάλι νερό το οποίο ουδέποτε ζητήσαμε (ούτε από παγόβουνο να το έφερναν). Και τότε, θα με ρωτήσετε, γιατί ξαναπήγαμε… Ε, γιατί βρε αδερφέ άνθρωποι είμαστε και μια δεύτερη ευκαιρία τη δίνουμε! Μόνο που τελικά δεν άξιζε. Και μιας και έχω πάρει φόρα, ας κάνω μια νύξη και για τις αρκετά τσιμπημένες τιμές στο φαγητό και για το ύφος «χάρη-σου-κάνω-που-σε-σερβίρω», με το οποίο μας έχει κατ’ επανάληψη κοιτάξει η σερβιτόρα που αναφέραμε και παραπάνω. Όσο για τη σελίδα του μαγαζιού στο fb, αν όχι το proficiency, ένα lower, το θες για να τη διαβάσεις. Όλα αυτά δεν τα γράφω γιατί άρχισα να βλέπω το site ως μέσο ψυχανάλυσης, αλλά για να θυμόμαστε καμιά φορά ότι η αγένεια μετράει πολύ περισσότερο από την κυριλέ διακόσμηση και ότι το ύφος εκατό καρδιναλίων δεν εκτιμάται θετικά από κανέναν, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με μια επιχείρηση, η οποία υποτίθεται ότι πρέπει να δείχνει σεβασμό και όχι ανοχή στον πελάτη της. Γνωρίζω βέβαια πως ακόμα και η αρνητική διαφήμιση είναι διαφήμιση και για αυτόν ακριβώς το λόγο δεν αναφέρω το όνομα του μαγαζιού. Αν τύχει λοιπόν να το επισκεφτείτε, μάλλον θα καταλάβετε από μόνοι σας ότι είναι αυτό ή μπορεί και όχι. Τι σημασία έχει; Μεγάλα παιδιά είμαστε και ο καθένας μας μπορεί να καταλάβει άνετα πού εκτιμάται και πού όχι... Αυτά! Και παρντόν για το κράξιμο, δεν το συνηθίζω άλλωστε, ούτε θα γίνει μόνιμη στήλη του site, αλλά ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και μια αρνητική εμπειρία, έτσι για αλλαγή!
by Elena Tsonou