Πώς θα μπορούσε να λείπει από τη στήλη μας η πλέον πολυαναμενόμενη και πολυσυζητημένη ταινία της χρονιάς που μας πέρασε. Blue is the warmest color ή αν προτιμάτε La vie d'Adele!
Η ταινία είναι αυτό ακριβώς που λέει ο γαλλικός τίτλος της, η ζωή μιας έφηβης Αντέλ που εξερευνεί τον κόσμο, τους ανθρώπους, τη σεξουαλικότητά της. Ένα ημερολόγιο που επιτρέπει στο θεατήνα δει μέσα απ'την κλειδαρότρυπα τον ομοφυλοφιλικό έρωτα,την καθημερινή τριβή ενός ζευγαριού και την εξέλιξη που φέρνει η ενηλικίωση. Αν περιμένετε κρυφά νοήματα και διδακτικές σκηνές η συγκεκριμένη ταινία δεν θα σας τα δώσει. Αντίθετα θα σας προσφέρει απλόχερα όλη εκείνη την αίσθηση του πρώτου σας έρωτα αλλά και τις διαβόητες πλεον αληθινές ερωτικές σκηνές. Και προσοχή! Δεν είπαμε ρεαλιστικές, αλλά αληθινές, οπότε αν δεν είστε άνετοι με το όλο θέμα ομοφυλοφιλικού έρωτα και ωμών σεξουαλικών σκηνών καλύτερα να την αποφύγετε. Να τονίσουμε βέβαια πως οι ερωτικές σκηνές ούτε δεκάλεπτες είναι -η μεγαλύτερη πρέπει να κρατάει γύρω στα 6 λεπτά- ούτε άσχετες με την υπόλοιπη πλοκή, αν σκεφτεί κανείς πως πρόκειται για την ακριβή καταγραφή ενός έρωτα, ο οποίος φυσικά και θα διακατέχεται από σεξουαλική ένταση.
Η ταινία διαρκεί τρεις ώρες και το χρώμα μπλε κυριαρχεί (γιατί προφανώς η Αντέλ δεν είναι η πριγκήπισσα του ροζ παραμυθιού). Οι δύο πρωταγωνίστριες κάνουν αυτό ακριβώς που πρέπει και με τεράστια μαεστρία: υποδύονται πως δεν υποδύονται. Κατά τα άλλα δεν υπάρχει τίποτα σοκαριστικό ή ασυνήθιστο. Και νομίζω ότι αν υπάρχει ένα νόημα που αυτή η ταινία θέλει να περάσει,είναι ακριβώς αυτό: Κανένας έρωτας δεν είναι αφύσικος ή ασυνήθιστος. Είναι όλοι καθημερινές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων,με καθημερινά συναισθήματα που περνάνε δίπλα μας στο δρόμο.
Η ταινία είναι αυτό ακριβώς που λέει ο γαλλικός τίτλος της, η ζωή μιας έφηβης Αντέλ που εξερευνεί τον κόσμο, τους ανθρώπους, τη σεξουαλικότητά της. Ένα ημερολόγιο που επιτρέπει στο θεατήνα δει μέσα απ'την κλειδαρότρυπα τον ομοφυλοφιλικό έρωτα,την καθημερινή τριβή ενός ζευγαριού και την εξέλιξη που φέρνει η ενηλικίωση. Αν περιμένετε κρυφά νοήματα και διδακτικές σκηνές η συγκεκριμένη ταινία δεν θα σας τα δώσει. Αντίθετα θα σας προσφέρει απλόχερα όλη εκείνη την αίσθηση του πρώτου σας έρωτα αλλά και τις διαβόητες πλεον αληθινές ερωτικές σκηνές. Και προσοχή! Δεν είπαμε ρεαλιστικές, αλλά αληθινές, οπότε αν δεν είστε άνετοι με το όλο θέμα ομοφυλοφιλικού έρωτα και ωμών σεξουαλικών σκηνών καλύτερα να την αποφύγετε. Να τονίσουμε βέβαια πως οι ερωτικές σκηνές ούτε δεκάλεπτες είναι -η μεγαλύτερη πρέπει να κρατάει γύρω στα 6 λεπτά- ούτε άσχετες με την υπόλοιπη πλοκή, αν σκεφτεί κανείς πως πρόκειται για την ακριβή καταγραφή ενός έρωτα, ο οποίος φυσικά και θα διακατέχεται από σεξουαλική ένταση.
Η ταινία διαρκεί τρεις ώρες και το χρώμα μπλε κυριαρχεί (γιατί προφανώς η Αντέλ δεν είναι η πριγκήπισσα του ροζ παραμυθιού). Οι δύο πρωταγωνίστριες κάνουν αυτό ακριβώς που πρέπει και με τεράστια μαεστρία: υποδύονται πως δεν υποδύονται. Κατά τα άλλα δεν υπάρχει τίποτα σοκαριστικό ή ασυνήθιστο. Και νομίζω ότι αν υπάρχει ένα νόημα που αυτή η ταινία θέλει να περάσει,είναι ακριβώς αυτό: Κανένας έρωτας δεν είναι αφύσικος ή ασυνήθιστος. Είναι όλοι καθημερινές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων,με καθημερινά συναισθήματα που περνάνε δίπλα μας στο δρόμο.
Χριστίνα Λάγιου