Πόσο μακριά θα έφτανες για να απαλύνεις τον πόνο ενός χωρισμού ή ενός αποτυχημένου έρωτα;Μπορεί η μνήμη να διαγραφεί,και αν ναι,γίνεται μαζί της να σβήσει και το παρελθόν;Και αν τελικά διαγράψεις κάποιον από τις αναμνήσεις σου, από την καρδιά σου πώς τον διαγράφεις; Αυτά φαίνονται να είναι τα ερωτήματα των ηρώων της "Αιώνιας Λιακάδας ενός Καθαρού Μυαλού", ενός ρομαντικού δράματος που επικεντρώνεται κυρίως στον έρωτα,τις επιπτώσεις της μνήμης και στο κατά πόσο το παρελθόν μας κάνει αυτό που θα είμαστε στο μέλλον.
Οταν ο Joel και η Clementine χωρίζουν, η τελευταία αποφασίζει να υποβληθεί σε μία εγχείρηση με την οποία θα διαγράψει κάθε ανάμνηση της σχέσης τους,προκειμένου να μην πονάει.Ο Joel συντετριμμένος από αυτή της την απόφαση αποφασίζει να υποβληθεί στην ίδια επέμβαση, μην υπολογίζοντας όμως ότι διαγράφοντας τις κακές αναμνήσεις διαγράφονται και οι καλές,χωρίς να μένει κανένα στοιχείο αυτού του έρωτα και χωρίς να υπάρχει κανένα περιθώριο επαναφοράς τους.Όσον αναφορά την πλοκή δε θα σας πούμε άλλα ,όχι τόσο για να μην κάνουμε spoiler όσο γιατί ο καθένας αντιλαμβάνεται τη "Λιακάδα" μ'έναν πολύ προσωπικό τρόπο,που θα ήταν ανώφελο να προσπαθήσουμε να καταγράψουμε.
Αυτό όμως που μπορεί να ειπωθεί και μάλιστα με βεβαιότητα είναι πως η ταινία δεν κέρδισε άδικα το Όσκαρ Σεναρίου,καθώς αποτελεί ένα από τα πιο εμπνευσμένα και καλοδουλεμένα έργα, όχι μόνο του σεναριογράφου Charlie Kaufman,αλλά γενικότερα του συγκεκριμένου είδους ταινιών!Και παρ'όλο που το μοντάζ,η φωτογραφία,η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες της Kate Winslet και των ηθοποιών στους υποστηρικτικούς ρόλους είναι οπωσδήποτε εξαιρετικές,η μεγαλύτερη έκπληξη της "Λιακάδας" είναι ο ίδιος ο Jim Carrey. Στον πιο ώριμο ρόλο της καριέρας του,αποδεικνύει πως μπορεί να χάσει την γκριμάτσα του όποτε αυτός επιλέγει και από απλό κωμικό να μεταμορφωθεί σε υπόδειγμα ηθοποιού.
Θα μπορούσαμε να πούμε εκατοντάδες πράγματα για αυτό το ανορθόδοξο αριστούργημα με το μακροσκελή τίτλο,εμπνευσμένο από το ποίημα "Eloisa to Abelard" του Alexander Pope. Θα μπορούσαμε να αναλύσουμε το πώς η αλλαγή στο χρώμα μαλλιών της Clementine σηματοδοτεί τις διαφορετικές περιόδους στη σχέση των δύο ηρώων ή πώς η οπτική της κάμερας αλλάζει ανάλογα με το αν βλέπουμε την πραγματικότητα ή κάποια ανάμνηση. Δε θα το κάνουμε όμως,γιατί κάποιες ταινίες δε χρειάζονται αναλύσεις ή περιγραφές,ούτε επεξηγήσεις των υποβόσκοντων μηνυμάτων. Μέσα στην απλότητά της αυτό το δραματικό ρομάντζο θέτει ερωτήματα που μας έχουν βασανίσει όλους: Καλύτερα να θυμάσαι και να πονάς ή μήπως η άγνοια είναι ευλογία; Σβήνεται και η αγάπη μαζί με τις αναμνήσεις; Και τελικά τι είναι η μνήμη αν όχι στιγμές που έχουν αποθηκευτεί στο ντουλάπι του μυαλού μας για
κάποιο πολύ συγκεκριμένο λόγο;
Οταν ο Joel και η Clementine χωρίζουν, η τελευταία αποφασίζει να υποβληθεί σε μία εγχείρηση με την οποία θα διαγράψει κάθε ανάμνηση της σχέσης τους,προκειμένου να μην πονάει.Ο Joel συντετριμμένος από αυτή της την απόφαση αποφασίζει να υποβληθεί στην ίδια επέμβαση, μην υπολογίζοντας όμως ότι διαγράφοντας τις κακές αναμνήσεις διαγράφονται και οι καλές,χωρίς να μένει κανένα στοιχείο αυτού του έρωτα και χωρίς να υπάρχει κανένα περιθώριο επαναφοράς τους.Όσον αναφορά την πλοκή δε θα σας πούμε άλλα ,όχι τόσο για να μην κάνουμε spoiler όσο γιατί ο καθένας αντιλαμβάνεται τη "Λιακάδα" μ'έναν πολύ προσωπικό τρόπο,που θα ήταν ανώφελο να προσπαθήσουμε να καταγράψουμε.
Αυτό όμως που μπορεί να ειπωθεί και μάλιστα με βεβαιότητα είναι πως η ταινία δεν κέρδισε άδικα το Όσκαρ Σεναρίου,καθώς αποτελεί ένα από τα πιο εμπνευσμένα και καλοδουλεμένα έργα, όχι μόνο του σεναριογράφου Charlie Kaufman,αλλά γενικότερα του συγκεκριμένου είδους ταινιών!Και παρ'όλο που το μοντάζ,η φωτογραφία,η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες της Kate Winslet και των ηθοποιών στους υποστηρικτικούς ρόλους είναι οπωσδήποτε εξαιρετικές,η μεγαλύτερη έκπληξη της "Λιακάδας" είναι ο ίδιος ο Jim Carrey. Στον πιο ώριμο ρόλο της καριέρας του,αποδεικνύει πως μπορεί να χάσει την γκριμάτσα του όποτε αυτός επιλέγει και από απλό κωμικό να μεταμορφωθεί σε υπόδειγμα ηθοποιού.
Θα μπορούσαμε να πούμε εκατοντάδες πράγματα για αυτό το ανορθόδοξο αριστούργημα με το μακροσκελή τίτλο,εμπνευσμένο από το ποίημα "Eloisa to Abelard" του Alexander Pope. Θα μπορούσαμε να αναλύσουμε το πώς η αλλαγή στο χρώμα μαλλιών της Clementine σηματοδοτεί τις διαφορετικές περιόδους στη σχέση των δύο ηρώων ή πώς η οπτική της κάμερας αλλάζει ανάλογα με το αν βλέπουμε την πραγματικότητα ή κάποια ανάμνηση. Δε θα το κάνουμε όμως,γιατί κάποιες ταινίες δε χρειάζονται αναλύσεις ή περιγραφές,ούτε επεξηγήσεις των υποβόσκοντων μηνυμάτων. Μέσα στην απλότητά της αυτό το δραματικό ρομάντζο θέτει ερωτήματα που μας έχουν βασανίσει όλους: Καλύτερα να θυμάσαι και να πονάς ή μήπως η άγνοια είναι ευλογία; Σβήνεται και η αγάπη μαζί με τις αναμνήσεις; Και τελικά τι είναι η μνήμη αν όχι στιγμές που έχουν αποθηκευτεί στο ντουλάπι του μυαλού μας για
κάποιο πολύ συγκεκριμένο λόγο;
Χριστίνα Λάγιου